சடாயு உயிர் நீத்த படலத்தின் பாடல்கள்

ஆரணிய காண்டம்

இராமனுக்கு அரசுரிமை மறுக்கப்பட்டு கானகம் சென்று வாழும்நிலை ஏற்பட்டது. இக்கானக வாழ்வைக் குறித்து எழுவதனால் இது ஆரணிய காண்டம் எனப்பட்டது. ஆரணியம் என்றால் கானகம் (வனம், காடு) எனப் பொருள்படும். ஆரணிய காண்டம் பதின்மூன்று படலங்களைக் கொண்டுள்ளது.

சடாயு உயிர் நீத்த படலம்

இராவணன் தெய்வ வாள் எறிய சடாயு வீழ்தல்

சீதை துயர்க்கடலில் ஆழ்தல்

வான் வழி அரக்கன் ஏகல்

இனி என்ன ஆகுமோ என எண்ணி சடாயு இரங்கல்

சீதை சிறையுறல்

எதிர்பாராத வகையில் இராம இலக்குவர் சந்தித்தல்

சடாயு சீற்றம் தணித்தல்

இவ் வழி நிகழும் வேலைஎருவைகட்கு இறைவன்யாதும்,
செவ்வியோய்! முனியல்; வாழி! தேவரும் முனிவர்தாமும்,
வெவ் வலி வீர! நின்னால் வெல்லும் என்று ஏமுற்று உய்வார்
எவ் வலி கொண்டு வெல்வார்இராவணன் செயலை? என்றான். 

நாள்செய்த கமலத்து அண்ணல் நல்கிய நவை இல் ஆற்றல்
தோள் செய்த வீரம் என்னில் கண்டனை; சொல்லும் உண்டோ?
தாள் செய்ய கமலத்தானே முதலினர்தலை பத்து உள்ளாற்கு
ஆட் செய்கின்றார்கள்; அன்றிஅறம் செய்கின்றார்கள் யாரே? 

தெண் திரை உலகம் தன்னில்செறுநர்மாட்டு ஏவல் செய்து
பெண்டிரின் வாழ்வர் அன்றே? இது அன்றோ தேவர் பெற்றி!
பண்டு உலகு அளந்தோன் நல்கபாற்கடல் அமுதம் அந் நாள்
உண்டிலர் ஆகில்இந் நாள் அன்னவர்க்கு உய்தல் உண்டோ? 

வம்பு இழை கொங்கை வஞ்சி வனத்திடைத் தமியள் வைக,
கொம்பு இழை மானின் பின் போய்குலப் பழி கூட்டிக் கொண்டீர்;
அம்பு இழை வரி வில் செங் கை ஐயன்மீர்! ஆயும் காலை,
உம் பிழை என்பது அல்லால்உலகம் செய் பிழையும் உண்டோ? 

ஆதலால்முனிவாய் அல்லை; அருந்ததி அனைய கற்பின்
காதலாள் துயரம் நீக்கிதேவர்தம் கருத்தும் முற்றி,
வேதநூல் முறையின் யாவும் விதியுளி நிறுவிவேறும்
தீது உள துடைத்தி என்றான் - சேவடிக் கமலம் சேர்வான். 

புயல் நிற வண்ணன்ஆண்டுஅப் புண்ணியன் புகன்ற சொல்லை,
தயரதன் பணி ஈது என்னசிந்தையில் தழுவிநின்றான்;
அயல் இனி முனிவது என்னை? அரக்கரை வருக்கம் தீர்க்கும்
செயல் இனிச் செயல் என்று எண்ணிகண்ணிய சீற்றம் தீர்ந்தான். 

சடாயுவின் மரணம்

ஆயபின்அமலன்தானும்"ஐய! நீ அமைதி" என்ன,
வாயிடை மொழிந்தது அன்றிமற்று ஒரு செயலும் உண்டோ?
போயது அவ் அரக்கன் எங்கே? புகல் எனபுள்ளின் வேந்தன்
ஓய்வினன்; உணர்வும் தேயஉரைத்திலன்; உயிரும் தீர்ந்தான். 

சீதம் கொள் மலருளோனும் தேவரும் என்பது என்னே?
வேதங்கள் காண்கிலாமைவெளிநின்றே மறையும் வீரன்
பாதங்கள் கண்ணின் பார்த்தால்; படிவம் கொள் நெடிய பஞ்ச
பூதங்கள் விளியும் நாளும் போக்கு இலா உலகம் புக்கான்.

வீடு அவன் எய்தும் வேலைவிரிஞ்சனே முதல மேலோர்,
ஆடவர்க்கு அரசனோடு தம்பியும்அழுது சோர,
காடு அமர் மரமும் மாவும் கற்களும் கரைந்து காய்ந்த,
சேடரும் பாருளோரும் கரம் சிரம் சேர்த்தார் அன்றே. 

தளர்ந்த இராமனை இலக்குவன் தேற்றுதல்

அறம்தலை நின்றிலாத அரக்கனின்ஆண்மை தீர்ந்தேன்;
துறந்தனென்தவம் செய்கேனோ? துறப்பெனோ உயிரை? சொல்லாய்;
பிறந்தனென் பெற்று நின்ற பெற்றியால்பெற்ற தாதை
இறந்தனன்; இருந்துளேன் யான்; என் செய்கேன்? இளவல்! என்றான். 

என்றலும்இளைய கோ அவ் இராமனை இறைஞ்சியாண்டும்
வென்றியாய்! விதியின் தன்மை பழியல விளைந்தது ஒன்றோ?
நின்று இனி நினைவது என்னே? நெருக்கி அவ் அரக்கர்தம்மைக்
கொன்றபின் அன்றோவெய்ய கொடுந் துயர் குளிப்பது? என்றான். 

எந்தை! நீ இயம்பிற்று என்னை? எண்மையன் ஆகிஏழைச்
சந்த வார் குழலினாளைத் துறந்தனை தணிதியேனும்,
உந்தையை உயிர் கொண்டானை உயிருண்ணும் ஊற்றம் இல்லாச்
சிந்தையை ஆகிநின்றுசெய்வது என் செய்கை?" என்றான்.

இருவரும் சடாயுவிற்கு இறுதிக் கடன் செய்தல்

அவ் வழி இளவல் கூறஅறிவனும் அயர்வு நீங்கி,
இவ் வழி இனைய எண்ணின் ஏழைமைப்பாலது என்னா,
வெவ் வழி பொழியும் கண்ணீர் விலக்கினன்விளிந்த தாதை
செவ் வழி உரிமை யாவும் திருத்துவம்; சிறுவ! என்றான். 

இந்தனம் எனைய என்னகார் அகில் ஈட்டத்தோடும்
சந்தனம் குவித்துவேண்டும் தருப்பையும் திருத்திபூவும்
சிந்தினன்மணலின் வேதி தீது அற இயற்றிதெண் நீர்
தந்தனன்; தாதை தன்னைத் தடக் கையான் எடுத்துச் சார்வான். 

ஏந்தினன் இரு கைதன்னால்; ஏற்றினன் ஈமம்தன்மேல்;
சாந்தொடு மலரும் நீரும் சொரிந்தனன்; தலையின் சாரல்
காந்து எரி கஞல மூட்டிகடன்முறை கடவாவண்ணம்
நேர்ந்தனன் - நிரம்பும் நல் நூல் மந்திர நெறியின் வல்லான். 

தளிர்த்தன கிளர்ந்த மேனித் தாமரைக் கெழுமு செம்பூத்
துளித்தன அனைய என்னத் துள்ளி சோர் வெள்ளக் கண்ணன்
குளித்தனன்கொண்டல்ஆற்றுகுளித்தபின்கொண்ட நல் நீர்
அளித்தனன் - அரக்கர்ச் செற்ற சீற்றத்தான் - அவலம் தீர்ந்தான். 

மீட்டு இனி உரைப்பது என்னே? விரிஞ்சனே முதல மேல்கீழ்
காட்டிய உயிர்கள் எல்லாம் அருந்தின; களித்த போலாம்;
பூட்டிய கைகளால்அப் புள்ளினுக்கு அரசைகொள்க என்று,
ஊட்டிய நல் நீர் ஐயன் உண்ட நீர் ஒத்தது அன்றே! 

பல் வகைத் துறையும்வேதப் பலிக் கடன் பலவும்முற்றி,
வெல் வகைக் குமரன் நின்ற வேலையின்வேலை சார்ந்தான் -
தொல் வகைக் குலத்தின் வந்தான் துன்பத்தால்புனலும் தோய்ந்து,
செல் வகைக்கு உரிய எல்லாம் செய்குவான் என்னவெய்யோன். 

பின்னவன் உரையினை மறுத்துபேதையேன்,
அன்னவன் தனைக் கடிது அகற்றினேன்; பொரு
மன்னவன் சிறை அற மயங்கினேன்; விதி
இன்னமும் எவ் வினை இயற்றுமோ? எனா.

சடாயுவைத் தடிந்த வாளைச் சடுதியில் விதிர்க்கக் கண்டாள்;
தடால் எனக் கபாடம் சாத்திசாலையுள் சலித்தாள் அந்தோ;
விடாது அட மண்ணை விண்மேல் விரைந்து எடுத்து உச்சி வேட்டான்,
குடா மதி கோனைச் சேரும் கோமுகன் - குறளி ஒத்தான். 

பெண்ணை விட்டு அமைந்திடின் பிழையது ஆம் என,
உள் நிறை கூடமும் உவந்த சாலையும்,
மண்ணினில் இராமன் மார்பு அமர்ந்த ஆதியும்
விண்ணினில் மேதினி வேண்டி எய்தினாள். 

முன்னமே பூமியை முகந்துபாதலம்,
தன்னிலே தரித்தன சயமும் தந்திலது
என்னவேமாகம்மீது ஏகினான் செய
உன்னியே இராவணன் உவந்ததொத்துஅரோ. 

சடாயுவும் சாய்ந்தனன்; சனகி சாய்ந்தனள்;
விடா செயம் ஏதியும் பிற கதி வேறு உளோன்
தொடா மறைக் கிரியையும் சுவைத்த கோமகன்
அடாத மேற் செயல் எலாம் அமைத்தல் என் சயம்? 

மூன்று பத்து ஒருபது முந்து யோசனை
ஏன்றது; பாவையும்ஏது? என்று எண்ணும்முன்,
தோன்றினன் சுபாரிசன்; தொழுதுதொல் உலகு
ஈன்றவள் இவள் எனஇசைத்து இறைஞ்சியும். 

இசைக் கடல் உறைபவ! இலங்கை வேந்தன் நீ;
திசைப்படாப் புவனம் உன் செல்வம்; என்னதோ
வசைக் கடல் வாழ்வு; இது வழக்கு என்று எண்ணியோ,
துசக் கடல் மொழி செலத் தொழுது போயினான்?

தேன்றிரும் இராவணன் சேற என்று எதிர்ந்து,
ஊன்று செம்பாதி சேய் தூண்டத் தூண்டிட,
மூன்று தன் பதத்தில் ஒன்று இழிந்த மொய் கரத்து
ஊன்று தண்டு ஒடிந்தென வீழ ஓடினான்.